Давераная асоба Лукашэнкі Барбашынскі: «Не баюся хадзіць па вуліцах, атрымліваю асалоду. Хто з-за палітыкі не ўспрымае мяне, не прывітаецца – перажыву»

Алімпійскі чэмпіён Гульняў-1992 па гандболе і давераная асоба Аляксандра Лукашэнкі Андрэй Барбашынскі расказаў, ці паўплывала на яго жыццё яго праўладная пазіцыя.

– Спорт павінен быць па-за палітыкай. Умешваць у палітыку атлетаў няправільна. Хтосьці піярыцца, хтосьці ўкладвае ў маладыя галовы розныя меркаванні. Калі спартовец у 22 гады готаў выказаць менавіта сваё меркаванне, ён можа гэта зрабіць. Але не трэба заклікаць да чагосьці. Бо за кожнае сваё дзеянне трэба адказваць.

– На бытавым узроўні як змянілася ваша жыццё ў апошнія гады? Ці шмат людзей са звыклага кола зносін перасталі выходзіць на сувязь?

– Я ніколі не хаваўся і заўсёды казаў тое, што думаю. Мяне некалі пыталіся: «Ці не баішся ты хадзіць па вуліцах?» Не! Не баюся. Хаджу, атрымліваю асалоду, усміхаюся, маю зносіны. Той, хто хацеў са мной размаўляць, працягвае. А тыя, хто напісаў у розных тэлеграм-каналах, што з-за палітыкі не ўспрымае больш за мяне ні як спартсмена, ні як чалавека, ну што ж зробіш. Перажыву. Не прывітаецца ён са мной, дык нічога страшнага.

Спорт у маім жыцці прысутнічае. Калі атрымліваецца, то зарадка, гімнастыка… Гіры цягаю перыядычна. Калісьці фітнес быў, калісьці веласіпед…. Спрабую падтрымліваць форму шпацырамі. Так, гэта фізкультура, але я стараюся. Сыны займаюцца баскетболам і гандболам. У іх па дзве трэніроўкі за дзень. Мама – вакол дзяцей і сабакі, ёй таксама хапае.

– Наколькі вам у жыцці дапамагала званне алімпійскага чэмпіёна?

– Я ніколі не карыстаўся званнем алімпійскага чэмпіёна. Ніколі нічога не патрабаваў. Куды б я ні прыходзіў, уяўляўся, што проста грамадзянін, звычайны чалавек.

– Азіраючыся на праблемы са здароўем, у прыватнасці, са спіной і каленамі, ці няма ў вас думкі, што, можа быць, і не варта было ісці ў гэты прафесійны спорт?

– Калі б мне давялося, я б прайшоў увесь свой шлях з узлётамі і падзеннямі, нічога не мяняючы, – сказаў Барбашынскі.