Ісаеў пра Шарснёва: «Падчас праўлення Віцебскай губерняй я не ведаў і блізка, хто ў нас галоўны начальнік. Вельмі добры знак»

Агент Валерый Ісаеў падзяліўся меркаваннем аб кандыдаце на пасаду старшыні АБФФ Мікалае Шарснёве. Выбары пройдуць 22 сакавіка. Канкурэнцыю яму складзе пакуль дзейны кіраўнік Уладзімір Базанаў.

Раней Шарснёў з'яўляўся губернатарам Віцебскай вобласці.

– Час прачынацца. Заўтра выбары кіраўніка АБФФ, а мы зусім не абмеркавалі кандыдатаў.

З'явіліся першыя інтэрв'ю з новым кіраўніком (рызыкнем выказаць здагадку, што менавіта Шарснёў ім і стане), і ўжо можна адкрываць дыскусію.

Як грамадзянін Беларусі, як карэнны Віцяблянін, як заўзятар футбола, як пажыццёвы ўдзельнік аматарскага і масавага футбола, як галоўны нэндз, маю права.

Прачытаў інтэрв'ю ў СБ і вытрымкі з ПБ – ёсць што пракаментаваць. Як звычайны жыхар Віцебска магу сказаць, што ў бытнасць праўлення нашай губерняй Шарснёвым я не ведаў і блізка, хто ў нас галоўны начальнік. З майго суб'ектыўнага пункту гледжання, вельмі добры знак.

У вобласці былі добрыя дарогі, будаваліся жылыя кварталы, Віцебск быў цікавы інвестарам, у Дзвіне добра клявала рыба. Што яшчэ трэба абывацелю?

У футбольнай супольнасці губернатар не быў заўважаны і, па-мойму, на той перыяд свайго жыцця да гэтай гульні быў абыякавы. У спартовай сферы Віцебска я сутыкнуўся толькі з адной гісторыяй, звязанай непасрэдна з тагачасным губернатарам

У часы СССР у горадзе было каля дзясятка буйных прадпрыемстваў. Адно з іх - ВА «Маналіт», на ім прапрацавалі ўсё жыццё мае бацькі.

Прадпрыемства ў тыя гады па-сапраўднаму падтрымлівала масавыя віды спорту і развівала прафесійны спорт, і вельмі нават паспяхова. Адным з падраздзяленняў спартыўнага спортклуба завода была велашкола «Зеніт».

Школа выхавала вялікую колькасць майстроў спорту СССР і Беларусі (аб'ектыўна два несупастаўныя па ўзроўні дасягнення). Ні адна веласіпедная школа ў краіне не магла пахваліцца такой колькасцю майстроў спорту СССР. Чэмпіён свету Ігар Сумнікаў раскрыўся пры ўдзеле трэнераў клуба. Школа выхавала МСМК Пятра Радчанкі, пераможцу першынства СССР. Веласпорт меў традыцыі і ў гэтым клубе, і ў Віцебску.

Гэтым відам спорту займалася шмат хлапчукоў і дзяўчынак, гэта праўда. А сам велаклуб - маленькая база ва ўтульным мястэчку на беразе ракі Лучоса. Завод памёр, школа пайшла па ведамасных руках.

Сёння там зала цяжкай атлетыкі, і змена шыльды адбылася ў часы губернатара Шарснёва. Не бачу нічога дрэннага ў тым, што адкрылася спартзала. Бяда ў тым, што ён адкрыўся на шкоду іншаму, больш масаваму віду спорту, які мае ў Віцебску і краіне традыцыі.

Як магла галоўная федэрацыя веласпорту краіны дапусціць такое і даць у крыўду адну з самых паспяховых спартыўных школ краіны?

Прачытаўшы інтэрв'ю новага кіраўніка АБФФ у СБ, сапраўды скажу, думкі аб масавасці спорту і, у прыватнасці, футбола мне гэтак жа блізкія. Жадаецца, каб не на словах захоўваліся традыцыі і падтрымлівалася масавасць, толькі пры выкананні такіх умоў магчымыя вынікі ў прафесійным спорце.

Ужо добра, што новы кіраўнік валодае лічбамі па колькасці школ і дзяцей, якія ў іх займаюцца. Выдатна, што 30 тысяч хлапчукоў займаюцца футболам, і сапраўды ўсё роўна, колькі з іх апынецца ў прафесійным спорце. Гэта сацыяльны абавязак дзяржавы, прызнаемся, што спраўляецца яна ў частцы падтрымкі дзіцячых школ нармальна.

Прыватныя школы, якія зарабляюць на аплаце заняткаў, я б адназначна ў Беларусі закрыў, бо большасць з іх была створана пад капрыз аднаго з бацькоў і вылілася ў безадказныя бізнес-планы і даўгі.

Футбольныя ўрокі ў школе сапраўды не на шкоду, але я ўпэўнены ў нерэальнасці ідэі з-за бюракратычнай цяганіны. Чыноўнікі ў міністэрствах і рэгіянальных камітэтах не гатовы да аператыўных рашэнняў - праверана. Па надзяленні абласных і гарадскіх федэрацый новымі паўнамоцтвамі пакуль складана зразумець пасыл. Думкі правільныя, але пачакаем рашэнні. Пакуль усе федэрацыі выконвалі чыста адміністрацыйныя функцыі. А яшчэ давялі да ручкі рэгіянальныя і гарадскія першынствы. Ніякай ініцыятывы і нуль крэатыву – толькі адзінкавыя выпадкі, ды і тыя з падачы і пры ўзгадненні з АБФФ. Па фразе Макаранка аб ролі настаўніка салідарны на ўсе 100%, сёння гэта яшчэ больш актуальна.

Існуючая сістэма падрыхтоўкі трэнераў у АБФФ пры патранажы УЕФА і ФІФА неэфектыўная, бюракратычная, затратная. Тое, што Мінспорту сёння спрабуе прыцягнуць да супрацоўніцтва Анатоля Іванавіча Юрэвіча, разумнае ў прынцыпе. Калі гэта сапраўды жаданне рэальна змяніць сітуацыю, калі сапраўды будзе рэсурс, паўнамоцтвы, час - то вынік магчымы. Мне ў гэта не верыцца. Няма запыту ад футбольнай супольнасці знізу на перамены, няма рэальных прыхільнікаў у федэрацыі і міністэрстве (напэўна, акрамя аднаго міністра, ён вымушаны прымаць меры), няма каманды.

«Энергетык» дае вынік найперш таму, што там дзейнічае каманда аднадумцаў. Для кожнага трэнера і менеджэра клуба гэта - выпрабаванне. Толькі праз вучобу і выпрабаванні магчымы вынік. Поўная салідарнасць з сумленнай ацэнкай выступу нацыянальнай зборнай - глядзець сапраўды сорамна, але дрэнна, што не ўсе так думаюць.

Вось і галоўны трэнер зборнай нядаўна шляхетна патраліў балельшчыкаў. «Паспрабуем чарговы раз парадаваць заўзятараў». Вось незразумела: у чарговы раз паспрабуем ці ў чарговы раз парадуем?

Думаю, усім зразумела з адказу новага раздзела Думаю, усім зразумела з адказу новага раздзела федэрацыі, у зборнай будзе новы трэнер. І гэта ўжо зона адказнасці старшыні АБФФ. Не выканкама, а менавіта старшыню - і гэта правільна. Выбар кіраўніка федэрацыі - а адказнасць на тых, хто прымае гэтае рашэнне.

Галоўны трэнер зборнай - кампетэнцыя, рызыка і адказнасць старшыні федэрацыі. Тутака ж дарэчнае пытанне каманды і аднадумцаў, асабліва спартовых. A жаданне зрабіць трыбуны поўнымі балельшчыкаў (спадзяюся, не разнарадкамі) дае надзею. Вынікі зборнай потым.

Падвяду вынік

Крытэрыі пры выбары кандыдата на пасаду кіраўніка АБФФ – аўтарытэт, блізкасць да ўлады, камунікацыя і імкненне не нашкодзіць з улікам вынікаў працы апошняга кіраўніцтва федэрацыі. Спадзяюся, гісторыя з велашколай павучальная. Маё меркаванне – хутчэй ТАК

Прашу заўтра ўлічыць пры галасаванні, – напісаў Ісаеў.