0:7 ад «Ліверпуля» даказалі, што выступы «МЮ» у гэтым сезоне – гэта ўсё ж оверперформ

Тры паразы ў апошніх 33 матчах, першы з 2017 года трафей, стабільнае месца ў топ-4, 30 перамог у сезоне – здавалася б, гэта контраргументы на выпадак любой няўдачы, якая магла (і па логіцы рэчаў павінна была) спасцігнуць «Манчэстэр Юнайтэд» ў бліжэйшы час. Любога, але не самага вялікага пагрому ў гісторыі АПЛ, ды яшчэ і ад разлютаванага ворага.

Учорашні вечар у чарговы раз звярнуў увагу на слабыя бакі і даказаў, што выступленні ў бягучай кампаніі – гэта оверперформ, а не заканамерныя вынікі.

З наяўнымі рэсурсамі і актуальным станам спраў у клубе «МЮ» ніяк не павінен разлічваць на паспяховы год. Лакальныя дасягненні – выключна плён працы Эрыка тэн Хага і асобна ўзятых футбалістаў, а не добрай структуры функцыянавання каманды і якаснага планавання.

Вядома, гэта зусім не апраўдвае такі жудасны матч, які заўзятары былі змушаныя глядзець у падобным стылі:

У той жа час вельмі шкада, што пасля 0:7 акцэнт у інфапрасторы зноў зрушаны далёка не туды.

Так. Гэта гульцы і трэнеры павінны несці адказнасць.

Калі Махамед Салах з моманту свайго трансферу ў «Ліверпуль» у гульнях з «МЮ» на «Энфілдзе» часцей атрымлівае жоўтыя карткі за знятую футболку падчас святкаванняў, чым манкуніянцы забіваюць галы – гэта недапушчальна.

Калі Бруну Фернандэш з капітанскай павязкай паводзіць сябе як дзіця, якому не купілі шакаладку – гэта недапушчальна.

Калі тэн Хаг выконвае «злыя замены», якія прыводзяць да яшчэ чатырох галоў на працягу 30 хвілін – гэта недапушчальна.

Калі пасля 0:2 гульцы проста выключаюцца і згаджаюцца на канец матчу – гэта недапушчальна.

Але. Гэта следства хаосу, які да гэтага часу пануе ў клубе.

Тэн Хаг зараз выціскае максімум (і нават больш) з таго, што ў яго ёсць. Гаворка ідзе менавіта пра раўнацэннасць кадраў, пра выканаўцаў, здольных бязбольна замяніць кагосьці са стартавага складу. А таксама пра ўзаемадзеянні з кіраўніцтвам, пра пабудову стратэгіі на будучыню і пра спартыўны менеджмент. Пра працэсы, якія павінны праходзіць у нармальным клубе.

Прадбачачы відавочныя каментарыі – не, прэтэнзіі не тычацца сумы ўкладзеных у каманду грошай. Яны датычацца рацыянальнасці гэтых выдаткаў. Вось самы яскравы прыклад:

➡️ у апошні дзень трансфернага акна «МЮ» плаціць 100 мільёнаў еўра за Антоні, якога Аякс у пачатку ліпеня ацэньваў у 60-70 мільёнаў;

➡️ зімой дырэктар Джон Мерта паведамляе, што рэсурсаў на зімовых пачаткоўцаў няма з-за вялікіх выдаткаў летам;

➡️ «МЮ» у выніку гэтага не робіць прапанову па прыярытэтнай мэце тэн Хага – Кодзі Гакпа, які сам заяўляў пра жаданне гуляць за манкуніянцаў;

➡️ «Ліверпуль» купляе Гакпа за 42 мільёны еўра, а Кодзі робіць дубль у вароты Давіда Дэ Хеа;

➡️ у нападзе тым часам гуляе арандаваны ў «Бешыкташа» Ваўт Вегарст з серыяй у 650 хвілін без галоў у АПЛ і Лізе Еўропы.

І гэта толькі адзінкавы выпадак. Пасля больш працяглага і дэталёвага аналізу можна прывесці яшчэ штук 20.

Вось чаму фаны МЮ ў сваіх кашальках апошнім часам носяць не фота бацькоў ці каханай дзяўчыны, а катарскага шэйха Хамада Аль Тані ці брытанскага бізнесмена Джыма Рэткліфа.

Не з-за іх грошай, не. З гэтым праблемаў і ў Глейзераў не было (найбольшыя марнаванні сярод прадстаўнікоў АПЛ за апошнія некалькі гадоў). А ў надзеі, што новыя ўладальнікі поўнасцю рэфармуюць менеджмент і давераць найважнейшыя працэсы людзям, якія ўсведамляюць, як правільна распараджацца рэсурсамі.

Такія спецыялісты проста неабходны тэн Хагу, які зрабіў немагчымае – здолеў прывесці калектыў у прытомнасць ва ўмовах бардака на вышэйшых звёнах праўлення. Няма сумневаў, што ён здольны вярнуць МЮ туды, дзе д'яблаў пакідаў Алекс Фергюсан. Аднак трэнерская праца – гэта ўсяго 50%. Выезд на «Энфілд» расцэньвайце як пацверджанне.

Калі Эрык на прэс-канферэнцыі кажа пра стандарты, якіх павінен прытрымлівацца «Юнайтэд», то звяртаецца далёка не толькі да сваіх падапечных.

Ведаеце, што менавіта дапамагала трымаць планку ў гэтым сезоне? Упэўненасць і вера каманды ў сабе, у чым, безумоўна, ёсць заслуга штаба тэн Хага.

А зараз уявіце, як будзе гуляць Маркус Рэшфард, калі пасля 0:7 зноў сутыкнецца з ментальнымі праблемамі ўзору летась. Уявіце, калі Бруну на эмоцыях будзе выдаваць такія ж цыркавыя эцюды, як учора ў Ліверпулі. Уявіце, калі Дэ Хеа зноў пачне прапускаць неабавязковыя галы пад уздзеяннем ціску. Уявіце, калі насмарку сыдзе ўся «тэрапія» Джэйдана Санча.

Гэта рызыка зрабіць два крокі таму пасля аднаго наперад. Рызыка апынуцца ў атмасферы, якая панавала вясной і нагадвала раман Стывена Кінга «Пад купалам», дзе жыхары горада даюць волю свайму горшаму схаванаму «я», знаходзячыся замкнёнымі ў пэўным нездаровым асяроддзі.

Прадухіліць гэта – галоўная зараз задача тэн Хага, які ўжо паспеў добра зарэкамендаваць сябе як крызісны менеджэр. Аднак адна справа – зладзіцца з Крышціяну Раналду, які сваімі ўчынкамі толькі дапамагаў Эрыку і клубу апраўдаць уласныя рашэнні перад публікай, а іншая – стабілізаваць сітуацыю і ўсенародную паніку пасля здзекавання ад лютага саперніка.

Фота: Julian Finney/Getty Images, Mark Fletcher/MI News/NurPhoto via Getty Images, John Powell/Liverpool FC via Getty Images