Смольская пра перамогу ў Кубку Садружнасці: «Калі шчыра, то меркавала, што ўсё дасца яшчэ цяжэйшае. Толькі самыя блізкія людзі ведаюць, чаго мне каштавала забраць гэты трафей»

Дзінара Смольская пракаментавала свой выступ у мас-старце на заключным этапе Кубка Садружнасці ў Цюмені, а таксама сваю перамогу на турніры.

«Фантастычнае слізгаценне! Такога, бадай, не было з алімпійскіх стартаў. «Бамбічныя» лыжы! Шыкоўна! Дарэчы, бегла на пары Мікіты Лабастава, таму падзякавала і яго, і нашаму сервісу. Лыжы былі такія добрыя, што захліснулі мяне хуткасцю. Гэта адбілася на стральбе, страціла галаву. Такія прамашкі на «стойцы» – гэта не мая праца, відавочная непісьменнасць. Але захаванню першага месца ў агульным заліку гэта не перашкодзіла. Мая праследавацель Віка Сліўко таксама, аказваецца, мела прыгоды ў гонцы – падала перад стральбой, пра што я даведалася толькі пасля фінішу.

Калі на апошнім крузе прыйшло разуменне – вось яна, перамога! – падумала, што трэба сімвалізаваць момант трыўмфу. Для сябе, для заўзятараў. Апошнія 50 метраў мас-старту ў Цюмені буду ўспамінаць доўга гэта асаблівая для мяне гонка. Выдатна, што на заключнай «стойцы» я здолела выканаць уласную каманду: абстрагуйся, адключыся і зрабі ўсё, як трэба.

Усе хваляванні ззаду! Зрэшты, нават зараз, трымаючы ў руках трафей, пытаю сябе: сапраўды перамога? Калі сапраўды, то меркавала, што ўсё дасца яшчэ цяжэйшае. Дарэчы, прызнаюся: у суботу ўвечар разважала на такую тэму – як рэагаваць, калі здарыцца параза, выпушчу Кубак Садружнасці? Вядома, можна было б успомніць, як у жніўні ў Сочы, дзе выступала адразу пасля хваробы, прапусціла адну гонку. Аднак гэта наўрад ці суцешыла б. Я ўсё паставіла на перамогу. А толькі самыя блізкія людзі ведаюць, чаго мне каштавала забраць гэты трафей. У сваіх інтэрв'ю я не раскрывала ўсіх нюансаў. Але галоўнае, што, нягледзячы на складанасці, я выдужала. Не схаваю: зараз я моцна ганаруся сабой, і шчаслівая!», – сказала Смольская.