Пеп і «Сіці» – малайцы. Але не варта забываць, што іх поспех – яшчэ і следства беспакаранасці
Пра пляму на трэбле «гараджан».
Пеп Гвардыёла нарэшце выйграў ЛЧ без Месі! «Ман Сіці» здабыў гістарычную перамогу! Трэбл, нарэшце! Пра гэта і сумежнае гаворыць увесь свет, які цікавіцца футболам хаця б крыху.
У рэшце рэшт, хваляць Пепа і «Сіці» заслужана: гэта сапраўды адна з наймацнейшых каманд у гісторыі футбола (калі не наймацнейшая). Гвардыёла ішоў да гэтай перамогі не адзін сезон – набіваў балючыя гузы, натыкаўся на цуд «Рэала», атрымліваў шмат крытыкі за занадта рызыкоўныя эксперыменты.
І трэнер, і гульцы, і заўзятары маюць поўнае права святкаваць гэтую перамогу – бо «Ман Сіці» цяпер ужо дакладна можа звацца грандам еўрапейскага футбола. Але на кожнае такое свята павінен прыйсці душніла, які яго сапсуе непрыемнымі напамінамі. На гэты раз возьмем на сябе ролю такога душнілы.
Так, вы правільна здагадаліся – гаворка пойдзе пра парушэнні «Ман Сіці» правіл ФФП. Тым больш, што менавіта ў гэтым сезоне тэма пачала зноў актыўна абмяркоўвацца (а затым гэтак жа актыўна заціхла), бо АПЛ выставіла клубныя абвінавачанні ў каля сотні эпізодах парушэнняў фінансавых правіл з 2009-га.
«Нічога ж яшчэ не даказана», – скажа заўзятар «Сіці». І мае рацыю. Справядліва – абвінавачанне лігі яшчэ не з'яўляецца канчатковым прысудам.
Пры гэтым ужо крыху прызабылася, але ў «Сіці» былі яшчэ эпізоды з парушэннем фінансавага фэйр-плэю на ўзроўні УЕФА. У 2014-м арганізацыя штрафавала клуб (на 49 млн фунтаў), а ў 2020-м у рамках іншай гісторыі апеляцыйная палата CAS нават выратавала (!) «Сіці» ад адхілення ад ЛЧ – пры гэтым захавала штраф (паменшыўшы з 30 млн еўра да 10) і прызнанне клуба вінаватым у парушэнні ФФП.
Гэта ўжо не падазрэнні – гэта рашэнне пра тое, што «Ман Сіці» не жыў па правілах, па якіх жылі ўсе астатнія клубы. Так, у гэтым вінаваты не толькі сам клуб – тая ж АПЛ нічога не рабіла аж да 2018-га, калі пачала расследаванне, а УЕФА еўракубкавы бан арганізавала з юрыдычнымі памылкамі і з тэрмінам даўнасці, які супаў у частцы эпізодаў, што дало магчымасць клубу ў Лазане яго адмяніць.
Але пры гэтым гэтыя рашэнні – фактычная беспакаранасць. 60 млн фунтаў сукупных штрафаў ад УЕФА (няхай тая старалася і больш, але, чорт, вы маглі там расследаваць гэта без парушэнняў?) – смешныя грошы для «Ман Сіці». Калі ў шэйха Мансура ёсць котка, то, перакананы, яна за час валодання шэйхамі клубам з'ела ежы на большую суму, чым «Сіці» выдаткаваў на гэтыя штрафы.
І тут мы пераходзім у небяспечную зону «а калі б». А калі б «Сіці» траціў столькі, колькі меў права, і не маляваў фіктыўныя спонсарскія дамовы, ці гуляў бы за клуб Холанд? Дэ Бруйнэ? Эдэрсан? Стоўнз? Грыліш? Аке? Бернарду? Марэз? Дыяш? Родры, нарэшце? Ці трэніраваў бы іх Гвардыёла? Хтосьці, можа, і так – «Сіці» ўсё роўна заставаўся бы вельмі багатым клубам, але дакладна не ўсе. Таму што клуб іх усіх проста б не змог сабе дазволіць: іх заробкі ў пазнейшых сезонах ад ТБ, прызавых, фанатаў сталі прамым следствам больш ранніх выдаткаў, якія клуб не павінен быў бы сабе дазволіць.
Пеп нават дакладна б не павінен быў заставацца ў клубе пасля таго, як CAS пакінуў прызнанне «Сіці» вінаватым у парушэнні ФФП – таму што абяцаў пайсці: «Я сказаў нашым людзям: «Раскажыце мне пра падазрэнні». Я глядзеў на іх і верыў ім на 100 адсоткаў з першага дня, таму я абараняў клуб з-за гэтага. Я сказаў: «Калі вы мне зманіце, на наступны дзень мяне не будзе. Я пайду, і вы больш не будзеце маімі сябрамі».
Гісторыя трэбла гэтага «Сіці» – пра трэнерскі геній Гвардыёлы, селекцыйны геній Бегірыстайна, футбольны геній усіх гульцоў і адну з наймацнейшых каманд у гісторыі сусветнага футбола. Але таксама гэтая гісторыя – пра тое, што яна стала магчымай дзякуючы несумленнай гульні.
І пра гэта будуць памятаць яшчэ доўга.
Фота: Maurizio Borsari/Global Look Press, Paul Terry/Global Look Press
