Гулец «Нівы» Дыбін: «У Польшчы шалёная атмасфера пасля гульняў, заўжды піца ў раздзявальні. У Беларусі такога вельмі не хапае»

Паўабаронца «Нівы» з Д2 Уладзіслаў Дыбін распавёў, чым адрозніваецца футбольная культура ў Польшчы і Беларусі.

Нагадаем, што Дыбін падпісаў кантракт з «Нівай» 1 студзеня, а да гэтага гуляў у польскім «Пшэмыслаў-Познань» (Д5).

– Уладзіслаў, ты вярнуўся з легіянерскай збажыны ў Польшчы. Як табе ўзровень тамтэйшага футбола ў параўнанні з нашым?

– Так, як той казаў, вярнуўся з Еўропы ў родныя краі. Параўноўваць узровень польскага і нашага футбола пакуль цяжка па тых спарынгах, якія мы згулялі. А ў плане трэніровачнага працэсу і арганізацыі тут, вядома, адразу відаць, што дома больш інтэнсіўнасці на трэніроўках і сам падыход крыху іншы.

– Што асабліва запомнілася за польскі перыяд кар'еры?

– Самае першае, што прыходзіць у галаву – гэта шалёная атмасфера пасля гульняў. Там у кожнай каманды свае традыцыі, крычалкі. І калі твая каманда выйграе, ты прыходзіш у раздзявальню – і яны так крычаць і спяваюць, што гэтыя раздзявальні ходырам ходзяць. Гэта робіцца спецыяльна, каб сапернік усё чуў і думаў пра гэта. Калі ты выйграеш – гэта прыемна, але калі прайграеш і чуеш, як там святкуюць супернікі, то цябе гэта злуе і заводзіць вельмі моцна.

У нас, як мне падаецца, такога вельмі не хапае ў нашым чэмпіянаце. Таму што часам у тых камандах, дзе я быў, мы выйгравалі матч і ўсё роўна прыходзілі ў раздзявальню нейкімі не асаблiва вясёлымі і зараджанымі. Я думаю, гэта праз тое, што ў Польшчы людзі працуюць і гуляюць у футбол. І для іх кожная гульня – сапраўды вельмі вялікае свята. Там людзі жывуць, можна сказаць, у чаканні гульні і выходных.

І, вядома, прыемна, што ў Польшчы ва ўсіх камандах, дзе я быў, заўжды пасля гульні піца і добры настрой. Бывалі і такія моманты ў камандзе, калі маладыя забывалі калонку ўзяць на гульню і трэнер іх за гэта штрафаваў, што ў распранальні няма музыкі. Таму самае запамінальнае ў польскім футболе – гэта атмасфера.

Дзе б ты ні гуляў – у вялікім горадзе ці ў вёсцы, дзе жыве мала людзей – там усюды добрыя жывыя палі. Гэта вельмі вялікі плюс, канешне.

– Сумяшчаў футбол у Польшчы з нейкай іншай працай?

– Гэтае пытанне пагрузіла мяне ў настальгію. Калі я гуляў дома, заўсёды быў толькі футбол і нічога іншага. А ў Польшчы ўсюды, дзе я гуляў, каманды трэніруюцца толькі тры разы на тыдзень, а футбалісты плюс да гэтага ўсяго яшчэ і дадаткова працуюць. Таму, як бы ты ні хацеў, але ўжо на трэніроўцы пры такім рытме жыцця крыху цяжкавата выкладвацца на ўсе 100 працэнтаў. Так што і мне даводзілася сумяшчаць футбол і працу. Адчуў новыя адчуванні ад гэтага жыцця, – сказаў Дыбін.