Андрэй Краўчанка: «Калі мы з'ехалі з Беларусі, было няпроста, мяне прыбіла, таму я страціў усю форму. А калі пачалася вайна, дык увогуле»
Беларускі лёгкаатлет Андрэй Краўчанка ў інтэрв'ю для Telegram-канала «О, спорт! Ты – мир!» расказаў пра свой эмацыйны і фізічны стан пасля вымушанага пераезду з Беларусі ў Германію.
– Як адчуваеш сябе ў фізічным і псіхалагічным планах?
– Калі сапраўды, з псіхалагічнага пункта гледжання па-ранейшаму трохі цяжкавата. Калі мы з'ехалі з Беларусі, было няпроста, мяне прыбіла, таму я страціў усю форму. А калі пачалася вайна, дык наогул... Даходзіла да таго, што Яна мне казала: «Паглядзі на сябе – так нельга». А я ўсё роўна ні яе, нікога навокал не чуў. Сядзеў у тэлефоне, чытаў навіны, спрабаваў выхапіць нешта пазітыўнае. Не атрымлівалася. І паступова, можна сказаць, дэградаваў, прычым ва ўсіх планах. Так, працаваў, вучыўся, але шмат часу бавіў у тэлефоне, у інтэрнэце, у навінах. Незразумела куды ішоў.
У выніку Яна пачала мяне жорстка крытыкаваць, яна на маіх вачах трэніравалася, падавала прыклад, што трэба сабрацца. Я глядзеў, думаў, а потым аднойчы падышоў да люстэрка, убачыў сябе і сам сабе сказаў: «Не, гэта не я. Ніколі такім не быў – трэба браць сябе ў рукі». І ўсё, з таго моманту пачаў сачыць за сабой, неяк прыводзіць сябе ў форму.
Самае цікава, і ў той перыяд, і цяпер – вага ў мяне практычна аднолькавая. Проста ўсё лішняе перапампаваў у мышачную масу. Мая максімальная вага была 93 кг, цяпер – 92. Гэта значыць я падсушыўся, падкачаўся і змяніўся.
– Калі пачаўся актыўны этап па вяртанні ў аптымальную форму?
– Пасля шпіталя, гэта значыць зімой гэтага года. Бо чаму ў мяне яшчэ быў дэпрэсняк, з-за якога не сачыў за сабой? У нагу залезла інфекцыя, і мне зрабілі пяць аперацый, каб усё вычысціць. На гэтым фоне запусціў сябе, было жудаснае стан. Калі выйшаў у студзені са шпіталя, усё ж узяў сябе ў рукі, пачаў сачыць за харчаваннем, абмяжоўваючыся дзвюма тысячамі калорый у дзень. Дадаў пастаянную фізічную актыўнасць, шмат хады, зарадку. Наогул, калі сапраўды, усё проста: дысцыпліна і сталая актыўнасць, трэба ўвесь час чымсьці займацца. І зноў я зразумеў, што спорт для мяне – сапраўднае выратаванне ва ўсіх сэнсах.
– Яна ўжо не крытыкуе?
– Хваліць :). Кажа: «Вось колькі спатрэбілася часу, каб да цябе дастукацца». А так, рэальна, у мяне паехаў дах на фоне ўсіх падзей ва Украіне, тым больш у мяне хросная з Харкава, маці там нарадзілася, шмат сваякоў зараз ва Украіне. Ды і прозвішча ў мяне ўкраінскае. Так што насамрэч было балюча з-за ўсіх падзей, якія пастаянна перажываў. А яшчэ маральна прыбіла тое, што многія спартоўцы з Беларусі нават не падтрымалі атлетаў з Украіны. Мы ўсё жыццё побач адзін з адным выступалі, ездзілі на спаборніцтвы… – распавёў Краўчанка.
