Memento-1994. Два Баджо - два гала!

Дык вось напамінаў для тых, хто толькі далучыўся. У 1994 годзе я адпачываў па чарнобыльскай праграме ў Італіі на востраве Эльба. Як раз падчас чэмпіянату свету ў Амерыцы. Ніякіх гульняў акрамя італьянскіх я тады не глядзеў, але іх пражыў разам з італьянцамі, і футбол люблю іхняй тагачаснай любоўю.

Пару год таму я матчы пераглядзеў на торэнтах і зрабіў серыю пастоў успамінаў на sports.ru - а тут зараз публікую пераклады. Для мяне гэта такая размінка перад чэмпіянатам свету.

Дык вось.

Шмат у чым чвэрцьфінал 1994 паміж Італія і Іспаніяй цікавы тым, што праз дзесяцігоддзі гэтыя каманды свае чэмпіянат свету ўсё ж такі выйгралі. Хацелася ўбачыць нешта такое, што гэтыя перамогі прадвяшчалі. Але, напрыклад, Гвардыёла ў той гульні не гуляў. А ў зборнай Іспаніі адной з самых прыкметных фігур быў абаронца Надаль, дзядзька Рафаэля Надаля (віншаванні яго з учорашнім кубкам!).

У чымсьці каманды гулялі падобна. Аддавалі перавагу кантролю мяча і імкнуліся закідваць яго наперад сваім нападаючым. Абарона італьянцаў дзейнічала арганізаваная, нарэшце пачалі атрымлівацца штучныя афсайды, якія вельмі дапамаглі выключыць з хуткай гульні Луіса Гарсія і Гойкаічэа. А без хуткасці з імі было справіцца значна прасцей. Пры гэтым самі італьянцы былі гатовыя павялічваць хуткасць. Напрыклад, на 15-й ці што хвіліне небяспечна ўцёк Массаро, з-пад Надаля ўмудрыўся выдаць класны мяч на Раберта Баджо, той даганяючы мяч пластанул яго па зямлі і яго накрылі набегаючыя абаронцы.

Італьянцы нарэшце-то выглядалі паслаблена. На іх асабліва не ціснулі ні траўмы, ні карткі. І галоўнае атрымлівалася больш-менш усё.

На 25-й хвіліне Дзіна Баджо забіў прадказальны для яго гол. Каментатар Генадзь Арлоў за імгненне да таго, сказаў, вось можна было біць, але Д.Баджо аддаў пас на фланг, атрымаў назад і штурхнуў метраў з 25-ці.

Гульня не моцна змянілася. Іспанцы па-ранейшаму трымалі мяч па магчымасці ў абароне, і далёкімі ўдарамі шукалі сваіх флангавікоў. Часам удала. Але часцей за італьянцам ўдавалася навязаць вязкую гульню, у якой яны лепш.

Італьянцы нават лепш гулялі ў адзін дотык нізам. І Раберта Баджо больш гуляе менавіта распасоўшчыка, чым форварда, забяспечваючы мячом Массаро.

У другім тайме італьянцы выразна адышлі назад, аддаўшы ініцыятыву іспанцам, толькі пазначыўшы небяспекі контратакамі свежага Сіньёры. І нават, здаецца, аддалі іспанцам такія жаданыя для іх флангі. Затое значна шчыльней сталі гуляць перад штрафной, больш актыўна там сталі гуляць паўабаронцы, адціскаючы іспанцаў ад ўдарных пазіцый. Далёкія ўдары ў іспанцаў не пайшлі, паўтарыць Д.Баджо яны не змаглі.

Але гол яны ўсё роўна забілі. І поспехам сваёй Камінэра павінен быць абавязаны Атэро, які прапусціў флангавы прастрэл і даў магчымасць прыцэльна прабіць. Што мяч крануўся нагі, нічога не мяняе...

Гульня, здавалася, абвастрылася. Іспанцы не збавілі тэмпу. Контэ пашкодзіўся, у гістэрычным кідку выбіваючы мяч у штрафной з-пад Луіса Энрыке. Але ў астатнім гішпанцы ўсе стараліся гуляць гэтак жа доўгімі недакладнымі пасамі. Італьянцы гулялі хутчэй, дакладней і вастрэй. У адной з такіх нападаў ссеклі Массаро ў штрафной. Ён з месца паспрабаваў уцячы ад абаронцы, на мой погляд, там можна было даваць пенальці, але ды добра - былі б спрэчкі ... Праз хвіліну ўжо Баджо падае ў штрафной, напэўна, усё ж ад стомы ...

Ім ўцэлым ўдавалася абсякаць атакі іспанцаў дастаткова спакойна, за выключэннем выхаду адзін на адзін Салінас, але той вырашыўшы ткнуць мяч нізам, проста аддаў мяч Пальюка.

Апошнія хвілін дваццаць гульцы гулялі амаль пешшу. Таму выбух, які зладзілі Сіньёры і Баджо, заспеў іспанцаў знянацку. Баджо ўцякаў ад абаронцаў, якія элементарна не паспелі вярнуцца на свае пазіцыі. Ключавым быў, вядома, пас Берці на Сіньёры, і яго перадача на Баджо, якая вось на долю секунды пазней і нічога б не атрымалася ўжо (геніяльны пас!). Але тое, што зрабіў Баджо, абгульваючы Субісарэту трыма дотыкамі, гэта цуд і футбольная прыгажосць, як яна ёсць. Падманны рух і пракідка мяча і ўдар з такога вузкага кута, што ўжо страшна.

Сіл адыграцца ў іспанцаў ўжо не было. Я б не назваў гэтую перамогу італьянцаў упэўненай. Але гэтую гульню яны прайшлі нарэшце планава, без надрыву. Мабыць, лепш, чым ва ўсіх папярэдніх гульнях.

p.s. калі я апублікаваў гэты пост два гады таму, у каменты прыйшоў заўзятар зборнай Іспаніі, я апублікую вытрымкі з яго заўвагі :)

Другі тайм ўжо сапраўды быў за Іспаніяй. А ключавым момантам ўсяго матчу і зьявіўся выхад Х.Солинаса тэт а тэт з вратарем. Галевее моманту прыдумаць немагчыма. Дааа, і напраўду ўдалае імя: "ну Хуліа ты Солинас?» Там жа была 10 спосабаў забіць гол! Часу заставалася вельмі мала і наўрад ці італьянцы адыграліся б.  .... Ну добра, незразумела вось, што: як гэта ў такім артыкуле аўтар прымудрыўся не згадаць локаць Тассоці і зламаны на 92 мін нос Луіса Энрыке? Наогул то гэта-пенальці.

што тут скажаш :) не захацеў і не ўспомніў. гэта мае балельшчыцкія ўспаміны.