Івулін прайграў спрэчку і пазваніў Мукавозчыку. Здаецца, што зможа перайсці на працу ў «Советскую Белоруссию» да Канашыца
Топавы пранк!
Аляксандр Івулін у новым выпуску на канале «ЧестнОК» правёў некалькі дней разам з пісьменнікам Сашам Філіпенка ў Аўстрыі. У адным з эпізодаў хлопцы згулялі ў шахматы на жаданне, якое прыйшлося спаўняць Івуліну - ён прайграў партыю пісьменніку.
Фант ад Філіпенкі быў складаны - патэлефанаваць прапагандысту і «залатому пяру» Андрэю Мукавозчыку і сказаць: «Вітаю, вы заўсёды былі для мяне маральным аўтарытэтам, хачу працаваць на вас».
Вось як гэта было:
- Івулін? Ведаю такога, як не ведаць, — адказаў Мукавозчык.
- Супер, прыемна вельмі, што ведаеце. Глядзіце, думаю я, вяртацца пара ў Беларусь. Можа, у “Савецкую Беларусь” паспрабаваць. Як думаеце, ёсць шанцы ў мяне хоць бы ў раздзел спорту да Канашыца (рэдактар аддзела спорту гэтай газеты. — “Трыбуна”) якому-небудзь?
- Ну, шанцы ёсць заўсёды. Надзея памірае апошняй.
- Ну вось вы кажаце, як тэксты Сяргея Канашыца.
- Ну дык чаго вы мне тады? Гэта да Канашыца пытанні тады, напэўна?
- Не, Андрэй Мікалаевіч, проста вы заўсёды для мяне былі маральным арыенцірам, камертонам. Вашы тэксты проста топавы топ.
- Вы скажыце, вы размову нашу пішаце, не пішаце?
- Вядома так.
— Ясна. А потым вы з яго выражаце?
- Вы ведаеце, як “ЧестнОК” працуе? Па-сумленнаму.
- Я не сачыў за вашай творчасцю моцна, шчыра скажу. Не сачыў за вашай творчасцю апошніх, я маю на ўвазе, часоў.
- Ну, пакуль я з Аляксандрам Хацкевічам пагаварыў. Ведаеце такога футбаліста? - спытаў Івулін.
- Так, вядома. Так. Зразумела. Якія вы яму пытанні задавалі і пра што гутарка была?
- Мы пра Беларусь гаварылі шмат, пра футбол наш. Як вам, дарэчы, наш футбол?
- А-ха-ха. Мне цяжка адказваць на гэтае пытанне.
- Наколькі вам патрэбныя ў СБ кадры?
- Пфф. Настолькі, каб вось проста браць чалавека з вуліцы або адчайна мець патрэбу ў журналісце Івуліне — вось настолькі нам кадры не патрэбныя. Але, паколькі вы чалавек не без талантаў, то, з другога боку, я зноў жа скажу сваё асабістае меркаванне.
Я лічу, што таленту заўсёды можна знайсці патрэбнае прымяненне - па-першае. Па-другое, для таго, уласна, Богам і дадзена маладосць, каб рабіць памылкі і на іх вучыцца. Я б хацеў з вамі пагаварыць вочы ў вочы і зрабіць сваю выснову — вось вы сапраўды нешта ўсвядомілі, нешта зразумелі за гэты час ці не.
- Так, як я разумею, гэта як кейс з Раманам Пратасевічам атрымліваецца? Ён усвядоміў, асэнсаваў, зразумеў.
- Ён памілаваны. Нашым, маім вярхоўным галоўнакамандуючым. Абмяркоўваць загад вярхоўнага я не хачу, не буду. І гэта дакладна не ваш выпадак. Я не бачу пярэчанняў супраць вашага вяртання. Я нават не бачу пярэчанняў супраць вашай працы ў СБ.
- Проста яшчэ таварыш у мяне ёсць — Саша Філіпенка. Ён калонкі класныя піша. Можа, і яму як бы атрымалася…
- Філіпенка? Гэта які блудны сын?
- Былы сын, былы.
- Гэта які нібыта пісьменнік? Швейцарыя. “Чырвоны Крыж”, усё вось гэта вось?
- Ну так. Кніжкі яго ў Аўстрыі перакладаюць на нямецкую. Ну, фашыст такі.
- “Фашыст” гэта вы сказалі, а не я. З Сашам Філіпенкам — не. У мяне як бы размова з ім была б іншай. Не такі, як з вамі.
На гэтым размова скончылася, а выпуск цалкам можна паглядзець па спасылцы: