Пастар-бягун Цялькоўскі пра велазаезд на 1000 км у падтрымку палітвязняў: «Гэтае пасланне людзям па той бок, каб яны ведалі, што не забытыя»
Чэмпіён Беларусі ў бегу на 5000 м сярод юнакоў, палітуцякач з Беларусі, пастар Тарас Цялькоўскі распавёў у інтэрв’ю «Зеркалу» аб тым, як вырашыўся і якім быў яго велазаезд на 1000 км уздоўж заходняй мяжы Беларусі ў падтрымку вязняў сумлення.
«Я бесперапынна трэніруюся з 1999-га. Хай у мяне няма спецыяльнай трываласці, якая патрэбна для ровара, але ёсць агульная цягавітасць. Ведаю, маё сэрца працуе, як у дзесяці коней. Мне падалося, зрабіць нешта ўздоўж заходняй мяжы Беларусі вельмі сімвалічна. Гэта простае пасланне людзям па тым баку, каб яны ведалі, што не забытыя. Мы не перавярнулі старонку, не выкінулі іх з сэрцаў. Пачаў думаць, як гэтую задумку рэалізаваць. І хоць я люблю бегаць, вырашыў, што праехаць патрэбную адлегласць на ровары дасца меншай крывёй.
Праз 430 кіламетраў і суткі язды адчуў, як мой страўнік спыніўся і больш не гатовы прымаць энергетычныя напоі і гелі. Ад спякоты галава закіпала, я пачаў стамляцца. І хоць цела было гатова працаваць, псіхіка затарможвалася, увага дрэнна факусавалася. А потым як быццам мой біялагічны гадзіннік пераключыўся і ў іх пачаўся новы дзень. Я страсянуўся і ўжо па тэрыторыі Польшчы з большага ехаў нармальна.
Мы спыніліся ў гасцініцы горада Сямятычэ, які быў на шляху. Паспалі пяць-сем гадзін, і на досвітку я праехаў пакінутыя 150 кіламетраў. Я, дарэчы, здзівіўся, наколькі сон аднаўляе. Здавалася, гатовы ехаць і ехаць. Адзінае, пальцы на нагах анямелі і пятая кропка мела патрэбу ў трансплантацыі.
Людзі, якія хацелі і яшчэ жадаюць дапамагчы, пішуць мне ў Instagram, і мы звязваем іх з сям’ёй. Я іх асабіста ведаю, але, думаю, агучваць імёны зараз не вельмі бяспечна. Дзяўчына – маладая маці, якой прыйшлося з’ехаць з Беларусі і трэба паднімаць дваіх дзяцей. Гэта было б няпроста і ў сваёй краіне, а ў чужой яшчэ ў некалькі разоў складаней. Мне здаецца, шмат у каго складваецца ілжывае ўражанне, што раз пра палітвязняў кажуць, значыць, у іх і іх блізкіх усе пытанні закрытыя. Але па факце адбываецца шмат гутарак і мала практычных дзеянняў, хочацца гэта выправіць. Зразумела, немагчыма асягнуць увесь свет, але, мне здаецца, можна дапамагаць усім, пачынаючы з дапамогі ў адной гісторыі», – сказаў Цялькоўскі.