9 месяцаў разлукі – кранальная сустрэча тытулаванай гімнасткі з бацькам, які абараняе Украіну
А брат загінуў на фронце ў 35 гадоў
Вікторыя Анапрыенка ў свае 19 з'яўляецца лідаркай зборнай Украіны па мастацкай гімнастыцы, а таксама чэмпіёнкай Еўропы і фіналісткай Алімпійскіх гульняў у Токіа (там выступала з лукашысткай Алінай Гарнасько, якая заваявала бронзу).
Але па-за спартыўнай арэнай жыццё ідзе куды больш складаным чынам. Пасля поўнамаштабнага ўварвання Расіі ва Украіну для тады яшчэ 18-гадовай дзяўчыны ўсё змянілася. Як згадвае Вікторыя, з краін-агрэсараў ёй напісала толькі адна гімнастка з Беларусі:
«У пачатку вайны, дзесьці 24-25 лютага, адна спартсменка напісала мне паведамленне: «Прывітанне, як ты?», на што я ёй адказала, што ўсё дрэнна, мне вельмі страшна, у нас лётаюць ракеты, мы сядзім у халодным склепе. Гэта была спартсменка з Беларусі. Раней мы часта размаўлялі на спаборніцтвах, і ў нас былі даволі цёплыя адносіны. Больш мяне ніхто не пісаў і ніяк не падтрымаў».
Праз чатыры месяцы пасля пачатку вайны Анапрыенка ў сваім Instagram напісала, што яе брат Сяргей Красноў, які служыў ва УСУ, загінуў ва ўзросце 35 гадоў.
Абараняе Радзіму ад расійскіх захопнікаў і бацька дзяўчыны. У падлеткавым узросце ён сам займаўся спортам і нават быў членам зборнай Украіны па фехтаванні, а да вайны разам з маці гімнасткі (былой лёгкаатлеткай) працаваў зубным тэхнікам, займаўся пратэзаваннем.
На пачатку вайны бацька гімнасткі пайшоў у тэрытарыяльную абарону Кіева, а пасля падпісаў кантракт з УСУ і пачаў ваяваць у гарачых кропках.
«У той момант мне дапамагала мая сям'я. Першыя месяцы я штодня стэлефаноўвалася з маім татам і мы размаўлялі. Нават на адлегласці адчувала яго падтрымку, разумела, што яму цяпер таксама цяжка і страшна. Мне вельмі хацелася, каб я магла неяк дапамагчы сваёй краіне. Тады паставіла сабе мэту, што буду змагацца і падымаць наш сцяг на спартыўных спаборніцтвах», – кажа Вікторыя.
Апошні раз яны бачыліся з татам у студзені гэтага года – і вось, нарэшце, адбылася гэтая доўгачаканая сустрэча.
